| صبح عید است و تماشاگه گیتی در شاه | شاه چون عید مجسم به سر مسند و گاه | |
| شاه بر مسند و زربفت قبایان ز دو سو | هر طرف بند قبا بافته بربند قبا | |
| دیده طرف کمر جاه و کله گوشه بخت | چشم بیننده به هر گوشه که افکنده نگاه | |
| بر دربار ز بسیاری سرهای سران | عرصه خاک همه گم شده در زیر جباه | |
| سد حشر رخش به پیراهن هر جولانگه | سد جهان غاشیه کش بر سر هر میدانگاه | |
| تا مصلا شده راهی چو ره کاهکشان | بسکه از دیده نظارگیان پر شده راه | |
| چشم در راه جهانی که برون فرماید | همچو خورشید بلند اختر گردون خرگاه | |
| میرمیران سبب امن و امان جان جهان | مظهر فیض ازل ماصدق لطف الاه | |
| مرگ در قلزم قهرش اگر افتد به مثل | جان برون بردن از آن ورطه نیارد به شناه | |
| در جهان بارد اگر ابر ز بحر سخطش | همه جا تیغ بروید به دل برگ گیاه | |
| سایه طایر بأسش نگذارد که شود | بیضه در فصل تموز از تف خورشید تباه | |
| سجده درگهش ای چرخ زیاد از سرتست | مکن این بی‌ادبی راست کن آن پشت دو تاه | |
| پیشتر زانکه بیابی ادبی بر سر این | بهتر آنست که داری ادب خویش نگاه | |
| شاهراه نفس دشمن جاهش که در او | بر سخن راه گذر بسته ز بس ناله و آه | |
| همچو دهلیزه‌ی محنتکده‌ی ماتمیان | نیست خالی دمی از ولوله‌ی وااسفاه | |
| ای جهانی همه فرمانبر و تو فرمانده | وی تو حاجت ده و غیر از تو همه حاجتخواه | |
| عقل غیر از تو ندیده‌ست و نبیند دگری | گر بود عاری از امثال و بری از اشباه | |
| ذات پاک بری از شبهه گر اینست الحق | و هم ترسم که به سد دغدغه افتد ناگاه | |
| در همان روز که فرمان تو بر عالم تاخت | رفت از ملک طبیعت به هزیمت اکراه | |
| داری آن پایه که گر مصلحتی را به الفرض | بانگ بر نور زند باس تو کز سایه به کاه |