| همیشه گشوده است بدخواه جاهش | خدنگی کش از پشت خود جسته پیکان | |
| ز فعل بد خویش افکنده دایم | پی جان خود افعیی در گریبان | |
| به دست خود آورده ماری و آنرا | نهاده سر انگشت خود زیر دندان | |
| زهی عقرب بی بصارت که خواهد | که نیش آزمایی نماید به سندان | |
| رو ای مور و انگار پامال گشتی | چه می‌جویی از پای پیل سلیمان | |
| کم از قطره‌ای را به افزون ز دریا | چه امکان نسبت کجا این کجا آن | |
| بجنبد از این بحر گر نیم قطره | به کشتی نوحت کند غرق توفان | |
| چه کارت به سیمرغ و پروازگاهش | ترا گر پری باشد ای مور نادان | |
| باین پر که باریست الحق نه بالی | نشاید پریدن ز پهنای عمان | |
| به عهد تو ای از تو اطراف گیتی | پر از قصر ومنظر پر از کاخ و ایوان | |
| بود جغد ممنون خصمت که او را | همه خانمان گشته با خاک یکسان | |
| که گر خانه خصم جاهت نبودی | نمی‌بود در دهر یک خانه ویران | |
| دل بد سگال تو و شادمانی | بود خانه مبخل و پای مهمان | |
| اساس وجود وی و اشک حسرت | بود سقف فرسوده و روز باران | |
| عدوی تو آن قابل طوق لعنت | به ابلیس آن رانده‌ی قهر یزدان | |
| فکنده‌ست طرح چنان اتحادی | که خواهند سر بر زد از یک گریبان | |
| به جایی که می‌بخشد استاد فطرت | به هر صورتی معنیی در خور آن | |
| چو نوبت به معنی خصم تو افتد | مقرر چنین کرده وینست فرمان | |
| که کلک نگارنده بر جای نطفه | کشد صورتش را به دیوار زهدان | |
| به امداد حفظ دل راز دارت | کزو راز گیتی‌ست در طی کتمان |