| اگر مساعدت بخت نبود و اقبال | کجا هلال و رسیدن به مستقر کمال | |
| اگر مدد نرسیدی ز طالع فیروز | نداشتی زر و گوهر رواج سنگ و سفال | |
| شد از نتیجه صالع خجسته ظل همای | وگرنه همچو هما بود بوم را پر و بال | |
| ز طالعست که خونی کزو کشی دامان | فشانیش به گریبان چو شد به ناف غزال | |
| اگر نه از اثر طالعست ، وقت بیان | چه موجب است که سازند تاج دولت دال | |
| وگر نبود ز بی‌طالعی به گاه رقم | سبب چه بود که آمد کلاه ذلت ذال | |
| ز ضعف و قوت طالع بود و گرنه چرا | شود گهی صفت ماه بدر و گاه هلال | |
| اگر چه جزو زمانند و اصل هر دو یکیست | کجاست سلخ صفر همچو غره‌ی شوال | |
| دو قطعه بر کره‌ی خاک هر دو از یک جنس | یکی به صدر سمر شد یکی به وصف نعال | |
| دلیل طالع و بی‌طالعی همینم بس | که من به کنج فراقم دلم به بزم وصال | |
| چو بزم ، بزم بلند اختر خجسته اثر | چه وصل ، وصل همایون‌فر ستوده خصال | |
| گزیده گوهر کان سخا و معدن جود | یگانه گوهر دریای لطف و بحر نوال | |
| جهان عز و شرف عالم وقار و شکوه | سپهر رفعت و شان آفتاب جاه و جلال | |
| بلند مرتبه بکتاش بیگ گردون قدر | که در زمانه نبیند کسش نظیر و همال | |
| ز کحل خاک ره یکدلان او چه عجب | دو بینی اربرد از چشم احوالان کحال | |
| ز اهتمام دل راز دار او آید | که عکس شخص نهان دارد اندر آب زلال | |
| به بیشه در دهن شیر، از آن روایح خلق | بساط عطر فروشی نهاده باد شمال | |
| به نیش افعی و در کام اژدها ننهاد | اجل ذخیره‌ی زهری چو قهر او قتال | |
| اگر به دخمه‌ی زابلستانیان به مثل | کسی ز خنجر و شمشیر او کشد تمثال | |
| به گرد جسم نگردند روز حشر از بیم | روان سام نریمان و روح رستم زال |