| مجرد از صفت حال ماند و مستقبل | زمان عمر حودش ز فرط استعجال | |
| ز پیش همت او خلعتی که آرد بخت | به لامکان رود او را فلک به استقبال | |
| میان خواهش و جودش نه آن یگانگی است | که دست و پا به میان آورد جواب و سال | |
| درون خلوت جاهش جملیه ایست شکوه | ز طوق حلقه‌ی «ها» کرده عنبرین خلخال | |
| زهی ضمیر تو جایی که پرده برفکند | جمیله تتق غیب را ز پیش جمال | |
| کند چو مشوره در نصب خسروی ز ملوک | فلک ز مصحف اقبال او گشاید فال | |
| اگر ضمیر تو بر زنگ پرتو اندازد | ستاره‌وار درخشد ز روی زنگی خال | |
| نفاذ امر تو چون با زمان دواند رخش | گهی عنان کشد و گاه بیند از دنبال | |
| به عهد عدل تو بگشاید ار اشاره کنی | اسد به ناخن و دندان گره ز شاخ غزال | |
| ز خسم خشک و تر هستیش بر آرد دود | اگر زبانه خشم تو افتدش به خیال | |
| به عهد عدل تو شمشیر گردن افرازان | گرفته زنگ چو در نوبهار تیغ جبال | |
| رمد رسیده گرد سپاه قهر ترا | به نوک نیزه گشاید قضای بد قیفال | |
| شجاعت تو که مرآت نصرت و ظفر است | در او به صورت رستم عیان شود تمثال | |
| به تنگنای رحم از جدایی در تو | نشسته در پس زانوی حسرتند اطفال | |
| به بیشه‌ی غضبت خفته هر قدم شیری | به جای ناخنش الماس رسته از چنگال | |
| مهابتت که سواریست اژدها توسن | ز پشت شیر کشد به هر تازیانه دوال | |
| پی ثنای تو سر برزند جواهر نطق | بسان جوهر تیغ از زبان مردم لال | |
| تو بر سرآیی اگر سد جهان گهر بیزد | فلک که بر زبر هم نهاده نه غربال | |
| ز سر برون برش از نیم قطره آب حسام | که عمر خصم تو پیمانه‌ایست مالامال | |
| اگر اراده‌ی تغییر وضع چرخ کنی | شب مقابله طالع شود ز شرق هلال |