| بر کسانی که ببینند به روی تو هلال | عید باشد همه روز و همه ماه وهمه سال | |
| میرمیران که بود طلعت فرخنده‌ی او | صبح عیدی که شدآفاق از او فرخ فال | |
| گر به اندازه‌ی قدر تو و صدر تو زیند | کس در ایوان تو برنگذرد از صف نعال | |
| بسکه انصاف تو برتافته سرپنجه‌ی ظلم | عبث محض نمایند پلنگان چنگال | |
| قهرت آنجا که کند زلزله تفرقه عام | حفظ جمعیت اجزا نکند طبع جبال | |
| عزمت آنجا که شده در مدد ناصیه صلب | ریشه در آهن و فولاد فرو برده نهال | |
| می‌شود کور حسود تو و درمانش نیست | که مصون است کمال تو ز آسیب زوال | |
| دایم از نیر تابنده به سمت الرأس است | گو به سوراخ نشین شب پره ، کوته کن بال | |
| گرنه هم لطف تو باشد سپر جان عدو | سایه با تیغ رود خصم ترا در دنبال | |
| مور از تشت برون آید و این ممکن نیست | کاختر تیره‌ی خصمت بدر آید زو بال | |
| دیده بخت بداندیش تو از گردش چرخ | چون ببیند رخ مقصود که امریست محال | |
| چاره‌ی باصره‌ی اعمی فطری چه کند | گر چه در صنعت خود موی شکافد کحال | |
| گر به خون ریختن خصم تو فتوا طلبند | خونش آواز برآرد که حلال است حلال | |
| فلک ثابت از آنسوی زمان تازد رخش | از سمند تو اگر کسب کند استعجال | |
| رایت ار سرمه کش دیده‌ی اندیشه شود | در شب تار توان دید پی پای خیال | |
| صیت آسایش عدل تو برانگیزدشان | کز مضیق رحم آیند سوی مهد اطفال | |
| دست انصاف تو آن کرد که در پای حمام | حلقه‌ی دیده‌ی باز است چو زرین خلخال | |
| گر کند خصم تو در آینه آن روی کریه | از رخش در پس آیینه گریزد تمثال | |
| جودت از بلعجبیها شده مغناطیسی | که کشد جذبه‌اش از کام و زبان حرف سال | |
| هیچ حرف طمع از دل به سوی لب نشتاف | کش سد آری و بلی از تو نکرد استقبال |