| شاه انجم چو زرافشان شود از برج حمل | پر زر ناب کند غنچه نورسته بغل | |
| تا ز آیینه ایام برد زنگ ملال | آرد از قوس قزح ابر بهاری مصقل | |
| در ته کاسه‌ی خیری پی نقاشی باغ | به سر انگشت کند غنچه رعنا ز رحل | |
| دوزد از رشته باران و سر سوزن برف | ابر بر قامت اشجار دو سد گونه حلل | |
| ای خوشا خلعت نوروزی بستان افروز | جامه از اطلس زنگاری و تاج از مخمل | |
| تا گزندی نرسد شاخ گل زنبق را | کرده از غنچه نو رسته حمایل هیکل | |
| چون فروزان نبود عرصه‌ی گلزار که هست | بر سر چوب ز گلنار هزاران مشعل | |
| درد سر گر نشد از سردی باد سحرش | آبی از بهر چه بر ناصیه مالد سندل | |
| پنجه‌ی تاک ز سرمای سحر می‌لرزد | لاله از بهر همین کرده فروزان منقل | |
| از چه رو گشته چنین شاخ گل آغشته به خون | فحل نگشوده اگر نشتر خارش اکحل | |
| لاله سر برزده از سنگ ز سرتاسر کوه | گل برون آمده از خاک ز پا تا سر تل | |
| گویی از کشته شده پشته سراسر در و دشت | از دم تیغ جهاندار به هنگام جدل | |
| مسند آرای امامت علی عالی قدر | والی ملک و ملل پادشه دین و دول | |
| باعث سلسله هستی ملک و ملکوت | عالم مسأله‌ی کلی ادیان و ملل | |
| حکمتش گر به طبایع نظری بگشاید | نتوان نام و نشان یافت ز امراض و علل | |
| پیش در گاه تو چون سایه بود در بن چاه | گر چه بر دایره‌ی چرخ برین است زحل | |
| اهتمام تو اگر مصلح اضداد شود | سر بر آرد ز گریبان ابد شخص ازل | |
| پیش ماضی اگر از حفظ تو باشد سدی | هرگز از حال تجاوز نکند مستقبل | |
| تافت بر یکدیگر از خیط زر مهر رسن | ساربان تو به پا بستن زانوی جمل | |
| نیست خورشید فلک بر طرف جرم هلال | طبل بازیست ترا تعبیه در زین کتل |