| روز ناورد که افتد ز کمینگاه جدال | در فلک زلزله از غلغله‌ی کوس جدل | |
| پر زند مرغ عقاب افکن تیر از چپ و راست | بال نسرین سماوی شود از واهمه شل | |
| خاک میدان شود آمیخته با خون سران | پای اسبان سبک خیز بماند به وحل | |
| بر رگ جان فتد آن عقده ز پیکان خدنگ | که به دندان اجل نیز نگردد منحل | |
| لرزه بر مهر فتد از اثر موجه خون | که مبادا شود این سقف مقرنس مختل | |
| دامن فتنه اجل گیرد و پرسد که چه شد | گویدش فتنه چه یارای سخن لاتسل | |
| شد پر آشوب جهان وقت گریز است گریز | قوت پا اگرت هست محل است محل | |
| گرنه پای اجل از خون یلان سست شود | سد بیابان به هزیمت برود زین مرحل | |
| برکشی تیغ زرافشان و برانگیزی رخش | آوری حمله سوی قلبگه خصم دغل | |
| از پی روشنی دیده‌ی اجرام کشند | گرد یکران تو سکان فلک بر مکحل | |
| آنچه از واقعه‌ی نوح بر آفاق گذشت | ز آب تیغ تو همان حادثه آید به عمل | |
| ز آتش تیغ جهانسوز توآید به دمی | آنچه در مدت سد قرن نیاید ز اجل | |
| آورد از اثر موجه گردون فرسای | قلزم قهر تو در زورق افلاک خلل | |
| فی‌المثل گر به فلک خصم براید چو نجوم | سایه بر عرصه اعلا فکنی از اسفل | |
| برکشی تیغ چوخورشید به یکدم کم و بیش | اندر آن عرصه نه اکثر بگذاری نه اقل | |
| داورا دادگرا داد ز بی مهری چرخ | که از او شادی من جمله به غم گشت بدل | |
| آه کز گردش سیاره به رخسار مرا | هست چون صفحه تقویم ز خون سد جدول | |
| کام ما چون نبود تلخ که از شوری بخت | گر نشانیم نی‌قند برآید حنظل | |
| منم از حرف تمنی و ترجی فارغ | شسته از صفحه خاطر رقم لیت و لعل | |
| پی زر کج نکنم گردن خود چون نرگس | خرقه برخرقه از آن دوخته‌ام همچو بصل |