| حسن ترا که آمده خط گرد لشکرش | بس ملک دل هنوز که گردد مسخرش | |
| رویی ز اول خطش آغاز رستخیز | گویی ز اهل عشق چو صحرای محشرش | |
| خورشید لعل پوش چگویم کنایه‌ایست | چون ماه لیک هاله‌ای از طوق عنبرش | |
| هرچند توتی است خطت ، چون در آتش است | بر من مگیر نکته چو خوانم سمندرش | |
| خاکی که عکس روی تواش کان لعل ساخت | سازد زمین صومعه یاقوت احمرش | |
| رویت مگر بجای خلیل است ورنه چیست | در یکدگر شکستن بتهای آذرش | |
| زان غمزه الامان که اجل نوحه می‌کند | بر سینه‌ای که نوک فرو برده خنجرش | |
| از رشک رشته‌ی در او گریه‌ی صدف | اندر گلو گره شد خوانند گوهرش | |
| شیرینی فراغ کند تلخ در مذاق | زهری که آشکار شد از طرف شکرش | |
| بلبل ترانه می‌کشد از گل به سبزه وار | تا دیده بر کناره‌ی گل سبزه‌ی ترش | |
| یارب که باد دولت خوبیش بردوام | لطف یگانه دو جهان یار و یاورش | |
| برهان دین سمی خلیل صنم شکن | کمد حریم کعبه جان ساحت درش | |
| می‌خواست مرغ وهم که بر بام او پرد | مقراض شد به قطع پرش هر دو شهپرش | |
| بر زلف حور روز چو عنبر کند سیاه | دودی که روز بزم برآید ز مجمرش | |
| جوشن شکاف یخ نشود تیغ آفتاب | در سایه عدالت انصاف گسترش | |
| گردون به داد شاهی دهرش چرا که هست | این ملک زیب دیگر وزو نیست زیورش | |
| بی‌تخت خسروی سر تاجش ستاره سای | شاه جهانیان نه و آفاق چاکرش | |
| کشتی نوح در دم توفان قهر او | نه بادبان به جای بماند نه لنگرش | |
| برق آمده‌ست و بر سم او بوسه می‌دهد | نبود شرر جهنده ز نعل تکاورش | |
| گنج است و مار ، مار چه گفتم، زبان مار | زهر آبدار تیغ مرصع به جوهرش |