| ای سروری که هر که سرش خاک پای تست | زیبد به سر ز تاج زر مهر افسرش | |
| تیغت میان هر دو صفا آورد پدید | خصمت که دشمنی‌ست میان تن و سرش | |
| در مهد مدعای تواش پرورش دهند | هر طفل نه پدر که بود چار مادرش | |
| در دفع تیر حادثه پیشت سپر شود | چتر مرصع فلک و قبه‌ی زرش | |
| بودی اگر چو رای تو بنمودی آب خضر | آیینه‌ای که جلوه نما شد سکندرش | |
| آراست چرخ حلقه‌ی پروین به شب چراغ | خاص از پی همین که کنی حلقه‌ی درش | |
| شد خضر راه بخت تو نخلی که نار طور | شمع ره کلیم شد از شاخ اخضرش | |
| گر مهر در تو کج نگردد بشکند سپهر | در دیده آن خطوط شعای چو نشترش | |
| انداخت دست آمر نهیت بریده سر | زر را به جرم اینکه شرابست دخترش | |
| نهی تو شد چنان که دو پرگاله‌ی دو صبح | دوزد عروس مهر به هم بهر چادرش | |
| گر زهره رابه بزم نشاط تو ره دهند | جاروب فرش بزم شود طرف معجرش | |
| دف پاره کرد چرخ به بزم مخالفت | غربال خاک بیز بلا ساخت چنبرش | |
| دهقان زرع قدر ترا کی کند قبول | گردون کهنه‌ی فلک و گاو لاغرش | |
| یک بار اگر ز مشرق رایت کند طلوع | من بعد مهر یاد نیاید ز خاورش | |
| طبعت که زاده‌ی خلف جود و بخشش است | بحر است یک برادر و کان یک برادرش | |
| رخش براق فعل تو زیبد به وقت آب | سطل مه سه روزه پر از آب کوثرش | |
| می‌خوانمش سپهر ولی گر بود سپهر | با چار ماه عید مقارن شش اخترش | |
| در حیرتم که چون ز درون بر برون بتاخت | روز نخست گشت چو صورت مصورش | |
| اندر عنان او نفس برق سوخته‌ست | چون غاشیه به دوش برد باد صرصرش | |
| سد دایره نموده ز پرگار دست و پای | یک دم که ره فتاد به چرخ مدورش |