| ای برسر سپهر برین برده ترکتاز | خورشید بر سمند بلند تو طبل باز | |
| دادند بهر لعل زر نقره خنگ تو | در کوره‌ی سپهر زر مهر را گداز | |
| دولت بود متابع بخت جوان تو | محمود را گزیر کجا باشد از ایاز | |
| کوته شود فسانه دور و دراز خصم | در عرصه‌ای که تیغ تو گردد زبان دراز | |
| در پا فکند کبک به جنب حمایتت | خلخال دار حلقه‌ی زرین چشم باز | |
| از ماه نو قضا پی محمل کشیدنت | هر ماه بر جمازه گردون نهد جهاز | |
| با خاطرت که پرده در نار موسویست | می‌خواست شمع لاف زند لب گزید گاز | |
| مانند نرگس آنکه بود با تو سرگران | دست زمانه برکندش پوست چون پیاز | |
| دندان زنی به کسر وقار تو زد عدو | لیک ایمنست کوه ز مقراضه گراز | |
| شد سر فکنده دشمن جاهت که کس ندید | پیش عقاب دعوی گردنکشی ز غاز | |
| اول اگر ز تیغ تو شد سرفکنده خصم | آخر ولی سنان تواش کرد سرفراز | |
| جای مخالف تو دهد جان که هیچکس | نبود به غیر زاغ که بر وی کند نماز | |
| تا واهب عطای تو ننهاد خوان جود | از روی حرص سیر نگردید چشم آز | |
| شادی کمینه خادم عشرت سرای تست | ناشاد آنکه بر رخ او در کنی فراز | |
| زیبد که چون صدف دهنش پر گهر کنی | وحشی که لب به ذکر عطای تو کرد باز | |
| دادم طراز کسوت معنی ز نام تو | طرز کلام بنگر و طبع سخن طراز | |
| تا مقتضای عشق چنین است کورند | عشاق در برابر ناز بتان نیاز | |
| بادا نیازمند جنابت عروس بخت | چندان که میل طبع جوانان بود به ناز |