| سد زبان خواهم که سازم یک به یک گوهر نثار | در ثنای میرزای کام بخش کامکار | |
| مجلس آرای وزارت انجمن پیرای عدل | گوهر دریا کفایت اختر مهر اقتدار | |
| بازده گو پشت دولت از وجود او به کوه | اعتمادالدوله آن پشت و پناه روزگار | |
| هر پسر را کان پدر باشد به استصواب اوست | هر چه گیتی پرورد در تحت امر اختیار | |
| از پسر گلزار عز کشوری را آب و رنگ | و ز پدر نخل وقار لشکری را برگ و بار | |
| بیخ کش دولت نشاند بار آرد عزوشان | تخم کش حشمت فشاند بر دهد عز و وقار | |
| گو پسر بر دهر فرمان ده که باز انسان پدر | از صلاحش نیست بیرون شیخ و شاب و شهریار | |
| گوهری کز صلب آن دریاست می‌زیبد اگر | زینت افسر کنندش خسروان تاجدار | |
| آصف جمجاه عبدالله دریا دل که هست | کان ز طبع او خجل بحر از کف او شرمسار | |
| کشتی اندیشه گر در قلزم قهرش فتد | بشکند جایی که ناید تخته‌ای زان بر کنار | |
| بر ضمیر او که مرآت تصاویر قضاست | آنچه در اوهام بالقوه است بالفعل آشکار | |
| حرف خوانان کتاب لطف او را در نظر | نسخه تریاق فاروق است نقش پشت مار | |
| لطف و قهرش سبزه پرور سازد و گوهر گداز | قطره در قعر سقر ، وندر تک دریا شرار | |
| حکم او گر سایه بر کهسار اندازد به فرض | چاهساری آورد پیدا به جای کوهسار | |
| ماند ار گردون به خارستان قهرش بگذرد | پاره‌ای از اطلس او بر سر هر نوک خار | |
| در گشاد و بست با دستش تشبه می‌کنند | گرنه این می‌بود جزر و مد نبودی در بحار | |
| با خطش کز خطه‌ی شادیست دارد نسبتی | صبح خرم زانجهت خیزد ز خاک زنگبار | |
| باد اگر رخش سلیمان بود زیر ران اوست | دیو طبعی کافرید از آذرش پروردگار | |
| در طلوع مهرش ار با پرتو خور سردهند | پیش از او آید به غرب از شرق تا پای جدار | |
| نقشش از عالم جهد بیرون اگر بر پشت او | مقرعه در دست تمثالی کشد صورت نگار |