پی قربانگه عید جلالت
|
|
اسد گاو فلک را پاسبان باد
|
چو کلب گرسنه از خوان جودت
|
|
اسد در حسرت یک استخوان باد
|
رسیده جان به لب از جوع کلبی
|
|
بداندیش تو بر هر در دوان باد
|
بسان سگ دو چشمش چار و هر چار
|
|
سفید اندر ره یک پاره نان باد
|
در زندان قهر ایزدی را
|
|
سر خصمت به جای آستان باد
|
به هر در کز اجل بانگی بر آید
|
|
در او طفل عدویت در فغان باد
|
به چاهی در رود هر جا نهد پای
|
|
ز بس بند بداندیشت گران باد
|
سمند تند عمر دشمنت را
|
|
عنان در دست مرگ ناگهان باد
|
رگ و پی ریشه ریشه خون بر او خشک
|
|
ز خوفت خصم را چون زعفران باد
|
چو راز اندر نهاد راز داران
|
|
به سر نیستی خصمت نهان باد
|
اجل چون دست بندد بر حسودت
|
|
بلا تیر و قضای بد کمان باد
|
اجل چون غرق خون آید ز رزمی
|
|
سر بد خواهت او را بر سنان باد
|
چو تیر روی ترکش آزماید
|
|
جگرگاه بداندیشت نشان باد
|
هزاران سر محرومی کشیده
|
|
عدویت را میان جسم و جان باد
|
به گاه صور هم جان و تنش را
|
|
همان سدی که بود اندر میان باد
|
سخندان داورا، معنی شناسا
|
|
ثنایت زیور نطق و بیان باد
|
چو وحشی گر چه چوی وحشی یکی نیست
|
|
هزارت مدح گوی و مدح خوان باد
|
اگر یک نکته سنجد کلک نطقش
|
|
ورای مدح تو سهو اللسان باد
|
به عکس این دو سال رفته با او
|
|
ترا احسان و لطف بی کران باد
|
ز دست بخششت در آستینش
|
|
کلید قفل گنج شایگان باد
|