| آنکه جان بخش و جان ستان باشد | لطف و قهر خدایگان باشد | |
| آفتابی که سایه‌ی چترش | بر سر شاه خاوران باشد | |
| پادشاهی که ساحت بارش | عرصه‌ی ملک جاودان باشد | |
| شاه تهماسب آنکه دست و دلش | ضامن رزق انس وجان باشد | |
| کبک را در پناه مرحمتش | شهپر باز سایبان باشد | |
| صعوه را در زمان معدلتش | حلقه‌ی مار آشیان باشد | |
| از پی دفع و رفع هر منهی | قاضی نهیش آنچنان باشد | |
| که ز بیمش عروس نغمه‌ی نی | در پس پرده‌ها نهان‌باشد | |
| گر شود آمر ، آمر نهیش | ناهی خنده زعفران باشد | |
| پنبه ایمن بود ز آتش اگر | حفظش او را نگاهبان باشد | |
| بود از گرگ میش باج ستان | هر کجا عدل او شبان باشد | |
| پیش نعل سمند او خارا | همچو در پیش مه کتان باشد | |
| ذات او جوهری که عالم ازو | مخزن گنج شایگان باشد | |
| وه چه گنجی که بر سرش مه و سال | اژدر چرخ پاسبان باشد | |
| نیست فرق از وجود تا به عدم | قهرش آنجا که قهرمان باشد | |
| همه ضرب عصای دربانش | بر سر پادشاه و خان باشد | |
| گرد قصرش کتابه‌ی سیمین | ثانی اثنین کهکشان باشد | |
| ای که بر شقه‌های رایت تو | رقم فتح جاودان باشد | |
| غیر میزان بار انعامت | کیست آن کز تو سرگران باشد | |
| نبود لعل آتشین پیکر | آنکه در جوف کان نهان باشد |