ز کمال ناتوانی به لب آمدست جانم | به طبیب من که گوید که چه زار و ناتوانم | |
به گمان این فکندم تن ناتوان به کویت | که سگ تو بر سر آید به امید استخوانم | |
اگر آنکه زهر باشد چو تو نوشخند بخشی | به خدا که خوشتر آید ز حیات جاودانم | |
ز غم تو میگریزم من ازین جهان و ترسم | که همان بلای خاطر شود اندر آن جهانم | |
نه قرار مانده وحشی ز غمش مرا نه طاقت | اثری نماند از من اگر اینچنین بمانم |