زهی ز بادهی لعلت در آتش آب زلال
|
|
یکی ز حلقهی بگوشان حاجب تو هلال
|
ندای عشق چو در داد خال مشکینت
|
|
بگوش جان من آمد ز روضه بانگ بلال
|
تو کلک منشی تقدیر بین بدان خوبی
|
|
نهاده بر سر نون خط تو نقطهی خال
|
چودر خیال خیال آید آن خیال چو موی
|
|
نرفت یکسر مو نقشش از خیال خیال
|
منال بلبل بیدل چو میشود حاصل
|
|
ترا بکام دل از بوستان عشق منال
|
اگر ز کوی تو دورم نمیشوم نومید
|
|
چرا که مرد بهمت بود چو مرغ ببال
|
ترا حرام نباشد که خون ما ریزی
|
|
که هست پیش خداوند خون بنده حلال
|
چنان بچشمهی نوش تو آرزومندم
|
|
که راه بادیه مستسقیان بب زلال
|
ز من چه دید که هردم که آید از کویت
|
|
چو باد بگذرد از پیش من نسیم شمال
|
رساندهام بکمال از محبت تو سخن
|
|
اگر چه گفتهی خواجو کجا رسد بکمال
|
شب فراق بگفتیم ترک صبح امید
|
|
جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
|