محلم نیست که خورشید جمالت بینم
|
|
بو که باری اثر عکس خیالت بینم
|
کاشکی خاک رهت سرمهی چشمم بودی
|
|
که ندانم که دمی گرد وصالت بینم
|
صد هزاران دل کامل شده در کوی امید
|
|
خاک بوس در و درگاه جلالت بینم
|
همچو پروانه پر و بال زنم در غم تو
|
|
گر شبی پرتو آن شمع جمالت بینم
|
جگرم خون شد از اندیشهی آن تا پس ازین
|
|
جان و دل خون شود و من به چه حالت بینم
|
تو مرا دم به دم اندر غم خود میبینی
|
|
من زهی دولت اگر سال به سالت بینم
|
خاک پای تو شدم خون دلم پاک مریز
|
|
نی بخور خون دل من که حلات بینم
|
گر دهد شرح غمت خاطر عطار بسی
|
|
نشوم هیچ ملول و نه ملالت بینم
|