ازین دریا که غرق اوست جانم
|
|
برون جستم ولیکن در میانم
|
بسی رفتم درین دریا و گفتم
|
|
گشاده شد به دریا دیدگانم
|
چون نیکو باز جستم سر دریا
|
|
سر مویی ز دریا می ندانم
|
کسی کو روی این دریا بدید است
|
|
دهد خوش خوش نشانی هر زمانم
|
ولیکن آنکه در دریاست غرقه
|
|
ندانم تا دهد هرگز نشانم
|
چو چشمم نیست دریابین، چه مقصود
|
|
اگر من غرق این دریا بمانم
|
چو نابینای مادرزاد، کشتی
|
|
درین دریا همه بر خشک رانم
|
چو در دریا جنب میبایدم مرد
|
|
چنین لب خشک و تر دامن از آنم
|
کسی در آب حیوان تشنه میرد
|
|
چه گویند آخر آن کس را من آنم
|
دریغا کانچه میجستم ندیدم
|
|
وزین غم پر دریغا ماند جانم
|
ندارم یکشبه حاصل ولیکن
|
|
به انواع سخن گوهر فشانم
|
مرا از عالمی علم شکر به
|
|
که باشد یک شکر اندر دهانم
|
دلم کلی ز علم انکار بگرفت
|
|
کنون من در پی کار عیانم
|
اگر کاری عیان من نگردد
|
|
چو مرداری شوم در خاکدانم
|
اگر عطار را فانی بیابم
|
|
به بحر دولتش باقی رسانم
|