سر مویی سر عالم ندارم
|
|
چه عالم چون سر خود هم ندارم
|
چنان گم گشتهام از خویش رفته
|
|
که گویی عمر جز یک دم ندارم
|
ندارم دل بسی جستم دلم باز
|
|
وگر دارم درین عالم ندارم
|
چو دل را مینیابم ذرهای باز
|
|
چرا خود را بسی ماتم ندارم
|
بحمدالله که از بود و نبودم
|
|
اگر شادی ندارم غم ندارم
|
چه میگویم که مجروحم چنان سخت
|
|
که در هر دو جهان مرهم ندارم
|
جهانی راز دارم مانده در دل
|
|
که را گویم چو یک محرم ندارم
|
حریفی میکنم با هفت دریا
|
|
ولیکن زور یک شبنم ندارم
|
بسی گوهر دهد دریام هر دم
|
|
ولی چون ناقصم محکم ندارم
|
اگر یک گوهر آید قسم عطار
|
|
به قدر از هر دو کونش کم ندارم
|