| یک شکر زان لب به صد جان می‌دهد | الحق ارزد زانکه ارزان می‌دهد | |
| عاشق شوریده را جان است و بس | لعل او می‌بیند و جان می‌دهد | |
| قوت جان آن را که خواهد در نهان | زان دو یاقوت درافشان می‌دهد | |
| شیوه‌ای دارد عجب در دلبری | عشوه پیدا بوسه پنهان می‌دهد | |
| عاشق گریان خود را می‌کشد | خونبها زان لعل خندان می‌دهد | |
| چشم بد را چشم او بر خاک راه | می‌کشد چون باد و قربان می‌دهد | |
| گر دو چشمش می‌کشد زان باک نیست | چون دو لعلش آب حیوان می‌دهد | |
| عاشقان را هر پریشانی که هست | زان سر زلف پریشان می‌دهد | |
| هر زمانی عالمی سرگشته را | سر سوی وادی هجران می‌دهد | |
| می‌بباید شست دست از جان خویش | هین که وصلش دست آسان می‌دهد | |
| از کمال نیکویی آن تندخوی | بر سپهر تند فرمان می‌دهد | |
| جان ستاند هر که از وی داد خواست | داد مظلومان ازین سان می‌دهد | |
| یک سخن گفته است با عطار تلخ | جان شیرین بی سخن زان می‌دهد |