| ای جهان داوری که دوران را | عهد نامه‌ی بقا فرستادی | |
| وی کیان گوهری که کیوان را | مدد از کبریا فرستادی | |
| عزم را چند روزه ره به کمین | راه گیر قضا فرستادی | |
| پیش مهدی که پیشگاه هدی است | عدل را پیشوا فرستادی | |
| آب دین رفته بود از آتش کفر | رفته را باز جا فرستادی | |
| وقت قدرت سهیل را ز یمن | به سلام سها فرستادی | |
| روز کین اژدهای رایت را | به مصاف و غزا فرستادی | |
| کرکسان را ز چرخ چون گنجشک | در دم اژدها فرستادی | |
| به سم کوه پیکران در رزم | کوه را در هوا فرستادی | |
| ز آب تیغ کیالواشیری | آتش اندر وغا فرستادی | |
| آخر نام خویش را بر چرخ | بیم نار بلا فرستادی | |
| از سنا برق آتش شمشیر | عرشیان را سنا فرستادی | |
| شررش در کواکب افکندی | دودش اندر سما فرستادی | |
| کوه را زهره آب گشت وببست | کامتحانش از دها فرستادی | |
| زهره‌ی آب گشته‌ی کوه است | که ثنا را جزا فرستادی | |
| نی نی آن زر ز نور خلق تو زاد | که به خلق خدا فرستادی | |
| هرچه خورشید زاده بود از خاک | هم به خورشید وا فرستادی | |
| اعظم اسپهبدا به خاقانی | گنج خاقان عطا فرستادی | |
| بدره‌ها دادی از نهان و کنون | حله‌ها بر ملا فرستادی | |
| چشمه‌ها راندی از مکارم و باز | قلزمی از سخا فرستادی |