| اسمانی که اختران دادی | مهر و مه بر قفا فرستادی | |
| هر زری کافتاب زاد از کان | به رهی بارها فرستادی | |
| پس ازین آفتاب بخشی از آنک | نقد کان را فنا فرستادی | |
| پارم امسال شد به سعی عطات | که مثال رضا فرستادی | |
| جان مصروع شوق را ز مثال | خط حرز و شفا فرستادی | |
| چو سه حرف میانه‌ی نامت | از قبولم لوا فرستادی | |
| خاطرم مریمی است حامل بکر | که دمیش از صبا فرستادی | |
| مریمی کش هزار و یک درد است | صد هزارش دوا فرستادی | |
| من به جان کشته‌ی هوای توام | کشته را خون بها فرستادی | |
| خون بها گر هزار دینار است | تو دو چندان مرا فرستادی | |
| زین صلت کو قصاص کشتن راست | من شدم زنده تا فرستادی | |
| گنج عرشی گشایمت به زبان | که مرا کیمیا فرستادی | |
| همه دزدان گنج من کورند | تا مرا توتیا فرستادی | |
| من نیایش‌گر نیای توام | که صلت چون نیا فرستادی | |
| بخشش تو به قدر همت توست | نه به قدر ثنا فرستادی | |
| هم‌چنین بخش تا چنین گویند | که سزا را سزا فرستادی | |
| فضل و فطنت سپاس‌دار تو اند | کاین عطیت به ما فرستادی | |
| نشنوی آنکه حاسدان گویند | کاین همه زر چرا فرستادی | |
| نفخه‌ی روح اول البشر است | که به مردم گیا فرستادی | |
| سال قحط انگبین و شیر بهشت | به لبی ناشتا فرستادی |