|
گر مرا یک اهل ماندی بر زمین
|
|
آستین بر آسمان افشاندمی
|
|
شاهدان را گر وفائی دیدمی
|
|
زر و سر در پایشان افشاندمی
|
|
گر وفا از رخ برافکندی نقاب
|
|
بس نثارا کان زمان افشاندمی
|
|
گر مرا دشمن ز من دادی خلاص
|
|
بر سر دشمن روان افشاندمی
|
|
بر سرم شمشیر اگر خون گریدی
|
|
در سرشک خنده جان افشاندمی
|
|
گر مقام نیست هستان دانمی
|
|
هستی خود در میان افشاندمی
|
|
جرعه‌ی جان از زکات هر صبوح
|
|
بر سر سبوح خوان افشاندمی
|
|
لعل تاج خسروان بربودمی
|
|
بر سفال خمستان افشاندمی
|
|
دل ندارم ورنه بر صید آمدی
|
|
هر خدنگی کز کمان افشاندمی
|
|
گرنه خاقانی مرا بند آمدی
|
|
دست بر خاقان و خان افشاندمی
|
|
گر به دل آزاد بودمی چه غمستی
|
|
عقده‌ی سودا گشودمی چه غمستی
|
|
غم همه ز آن است کشنای نیازم
|
|
گر نه نیاز آزمودمی چه غمستی
|
|
گر به مشامی که بوی آز شنودم
|
|
بوی قناعت نودمی چه غمستی
|
|
تخم ادب کاشتم دریغ درودم
|
|
گر بر دولت درودمی چه غمستی
|
|
این که خرد را در ملوک نمودم
|
|
گر در عزلت نمودمی چه غمستی
|
|
بد گهران را ستودم از گهر طبع
|
|
گر گهری را ستودمی چه غمستی
|
|
سرمه‌ی عیسی که خاک چشم حواری است
|
|
گر جهت خر نسودمی چه غمستی
|
|
گر ز پی ساز کار در الف آز
|
|
سین سلامت فزودمی چه غمستی
|
|
لاف پلنگی زنم و گرنه چو گربه
|
|
لقمه‌ی دونان ربودمی چه غمستی
|
|
بخت غنود و به درد دل نغنودم
|
|
گر به فراقت غنودمی چه غمستی
|