رفیقا شناسی که من ز اهل شروان
|
|
نه از بیم جان در شما میگریزم
|
خطائی نکردم بهحمدالله آنجا
|
|
که اینجا ز بیم خطا میگریزم
|
چه خوش گفت سالار موران که با جم
|
|
نکردم بدی زو چرا میگریزم
|
ز بهر فراغت سفر میگزینم
|
|
پی نزهت اندر فضا میگریزم
|
مرا زحمت صادر و وارد آنجا
|
|
عنا مینمود از عنا میگریزم
|
قضا هم ز داغ فراق عزیزان
|
|
دلم سوخت هم زان قضا میگریزم
|
دلی بودم از غم چو سیماب لرزان
|
|
چو سیماب از آن جابه جا میگریزم
|
به تبریز هم پایبند عیالم
|
|
از آن پای بند بلا میگریزم
|
ز تبریز چون سوی ارمن بیایم
|
|
هم از ظلمتی در ضیا میگریزم
|
نه سیل است طوفان نوح است ویحک
|
|
من از نوح طوفان سزا میگریزم
|
ز ارجیش ز انعام صدر ریاست
|
|
ز فرط حیا بر ملا میگریزم
|
چو سیمرغ از آشیان سلیمان
|
|
سوی کوه قاف از حیا میگریزم
|
همه الغریق الغریق است بانگم
|
|
که من غرقهام در شنا میگریزم
|
نمیخواستم رفت ز ارمن ولیکن
|
|
ز طوفان بیمنتها میگریزم
|
خجل سارم از بس نوا و نوالش
|
|
کنون زان نوال و نوا میگریزم
|
به فریادم از بس عطای شگرفش
|
|
علیالله زنان از عطا میگریزم
|
رئیسم ز سیل سخا کرد غرقه
|
|
چو موران ز سیل سخا میگریزم
|