| ای در عجم سلاله‌ی اصل کیان شده | وی در عرب زبیده‌ی اهل زمان شده | |
| نی نی تو را زبیده نخوانم کز این قیاس | روی سخات در خوی خجلت نهان شده | |
| ای صد زبیده پیش صف خادمان تو | دستار دار خوان و پرستار خوان شده | |
| جان زبیده موکب تو دیده در حجاز | بسته میان به خدمت و هارون زبان شده | |
| نعمانت در عرب چو نجاشی است در حبش | مولی صفت نموده و لالا زبان شده | |
| هرگز کس از کیان ره کعبه نرفته بود | تو رفته راه کعبه و فخر کیان شده | |
| آن آرزو که جان منوچهر داشته | تو یافته به صدق دل و شاد جان شده | |
| ز آن رای کان برادر عیسی نفس زده | دولت نصیب خواهر مریم مکان شده | |
| این طرفه بین که دست برادر فشانده تخم | هم‌شیره برگرفته، برو شادمان شده | |
| تو کعبه‌ی عجم شده، او کعبه عرب | او و تو هر دو قبله‌ی انسی و جان شده | |
| قبله به قبله رفته و کوس سخا زده | کعبه به کعبه آمده وکامران شده | |
| تو میهمان کعبه شده هفته‌ای و باز | هم‌شهریان کعبه تو را میهمان شده | |
| خوان ساخته به رسم کیان اهل مکه را | رسم کیان ربیع دل مکیان شده | |
| تو هفت طوف کرده و کعبه عروس‌وار | هر هفت کرده پیش تو و عشق دان شده | |
| نظاره در تو چشم ملایک که چشم تو | دیده جمال کعبه و زمزم فشان شده | |
| تو بوسه داده چهره‌ی سنگ سیاه را | رضوان ز خاک پای تو بوسه ستان شده | |
| سنگ سیاه بهر نثارت ز سیم و زر | ابر سیه نموده و برف خزان شده | |
| آری سپاه صبح دریده لباس شب | لیک آفتاب سلطنه‌دار جهان شده | |
| پرواز کرده جان منوچهر سوی تو | دیده تو را به کعبه و خرم روان شده | |
| پیش آمده روان فریدون گهر فشان | تا ز آن گهر زمین علم کاویان شده |