| ما مرغ عرشییم که بر بانگ ما روند | مرغان شب شناس نواخوان صبح‌گاه | |
| صبح شما دمی است، دم ما هزار صبح | هر پنج وقت ما شده یکسان صبح‌گاه | |
| ما را به هر دو صبح دو عید است و جان ما | مرغی است فربه از پی قربان صبح‌گاه | |
| تسکین جان گرم دلان را کنیم سرد | چون دم برآوریم به دامان صبح‌گاه | |
| سحرا که بر قواره‌ی سیمین مه کنیم | چون برکشیم سر ز گریبان صبح‌گاه | |
| بهر بخور مجلس روحانیان عشق | سازیم سینه مجمر سوزان صبح‌گاه | |
| گر چشم ما گلاب فشان شد عجب مدار | دل‌های ماست آینه‌گردان صبح‌گاه | |
| خاقانیا مرنج که سلطان گدات خواند | آری گدای روزی و سلطان صبح‌گاه | |
| چون ژاله و صبا و شباهنگ هم‌چنین | معزول روز باش و عمل‌ران صبح‌گاه | |
| جیحون فشان ز اشک و سمرقند گیر از آه | تا ما نهیم نام تو خاقان صبح‌گاه | |
| از دم سیاه کن رخ دیو سپید روز | چون دیو نفس توست سلیمان صبح‌گاه | |
| میلی بساز ز آه وبزن بر پلاس شب | درکش به چشم روز به فرمان صبح‌گاه | |
| از خوان دل به نزل سرای ازل درآی | بفرست زله‌ای سوی اخوان صبح‌گاه | |
| یک گوش ماهیی بده از می که حاضرند | دریاکشان ره زده عطشان صبح‌گاه | |
| ریزی بریز از آن می ریحانی سرشک | وز بوی جرعه کن دم ریحان صبح‌گاه | |
| چون ماهی ار بریده زبانی دلت بجاست | دل در تو یونسی است زبان دان صبح‌گاه | |
| بر شاه نیم‌روز کمین کن که آه توست | هر نیم شب کمان‌کش مردان صبح‌گاه | |
| هر صبح فتح باب کن از انجم سرشک | بنشان غبار غصه به باران صبح‌گاه | |
| چون بر بطت زبان چه بکار است بهتر آنک | چون نای بی‌زبان زنی الحان صبح‌گاه | |
| گم کن زبان که مار نگهبان گنج توست | بر گنج خود تو باش نگهبان صبح‌گاه |