| هان ای دل عبرت بین از دیده نظر کن هان | ایوان مدائن را آیینه‌ی عبرت دان | |
| یک ره ز ره دجله منزل به مدائن کن | وز دیده دوم دجله بر خاک مدائن ران | |
| خود دجله چنان گرید صد دجله‌ی خون گویی | کز گرمی خونابش آتش چکد از مژگان | |
| بینی که لب دجله کف چون به دهان آرد | گوئی ز تف آهش لب آبله زد چندان | |
| از آتش حسرت بین بریان جگر دجله | خود آب شنیدستی کاتش کندش بریان | |
| بر دجله‌گری نونو وز دیده زکاتش ده | گرچه لب دریا هست از دجله زکات استان | |
| گر دجله درآموزد باد لب و سوز دل | نیمی شود افسرده، نیمی شود آتش‌دان | |
| تا سلسله‌ی ایوان بگسست مدائن را | در سلسله شد دجله، چون سلسله شد پیچان | |
| گه‌گه به زبان اشک آواز ده ایوان را | تا بو که به گوش دل پاسخ شنوی ز ایوان | |
| دندانه‌ی هر قصری پندی دهدت نو نو | پند سر دندانه بشنو ز بن دندان | |
| گوید که تو از خاکی، ما خاک توایم اکنون | گامی دو سه بر مانه و اشکی دو سه هم بفشان | |
| از نوحه‌ی جغد الحق مائیم به درد سر | از دیده گلابی کن، درد سر ما بنشان | |
| آری چه عجب داری کاندر چمن گیتی | جغد است پی بلبل، نوحه است پی الحان | |
| ما بارگه دادیم، این رفت ستم بر ما | بر قصر ستم‌کاران تا خود چه رسد خذلان | |
| گوئی که نگون کرده است ایوان فلک‌وش را | حکم فلک گردان یا حکم فلک گردان | |
| بر دیده‌ی من خندی کاینجا ز چه می‌گرید | گریند بر آن دیده کاینجا نشود گریان | |
| نی زال مدائن کم از پیرزن کوفه | نه حجره‌ی تنگ این کمتر ز تنور آن | |
| دانی چه مدائن را با کوفه برابر نه | از سینه تنوری کن وز دیده طلب طوفان | |
| این است همان ایوان کز نقش رخ مردم | خاک در او بودی دیوار نگارستان | |
| این است همان درگه کورا ز شهان بودی | دیلم ملک بابل، هندو شه ترکستان |