| سر حد بادیه است روان پاش بر سرش | جان را حنوط کن ز سموم معطرش | |
| گوگرد سرخ و مشک سیه خاک و باد اوست | باد بهشت زاده ز خاک مطهرش | |
| ناف ز می است کعبه مگر ناف مشک شد | کاندر سموم کرد اثر مشک اذفرش | |
| خونت ریز بی‌دیت مشمر بادیه که هست | عمر دوباره در سفر روح پرورش | |
| در بادیه ز شمه‌ی قدسی عجب مدار | گر بر دمد ز بیخ ز قوم آب کوثرش | |
| از سبزه و ز پر ملایک به هر دوگام | مدهامتان نوشته دو بستان اخضرش | |
| دریای خشک دیده‌ای و کشتیی روان | هان بادیه نگه کن و هان ناقه بنگرش | |
| دریای پر عجایب وز اعراب موج زن | از حله‌ها جزیره و از مکه معبرش | |
| وآن کشتی رونده‌تر از بادبان چرخ | خوش‌گام‌تر ز زورق مه چار لنگرش | |
| لنگر شکوه باد کند دفع پس چرا | در چار لنگر است روان باد صرصرش | |
| جوزا سوار دیده نه‌ای بر بنات نعش | ناقه نگر کجاوه و هم خفته از برش | |
| اشتر بنات نعش و دو پیکر سوار او | ماه دگر سوار شده بر دو پیکرش | |
| گیسوی حور و گوی زنخدانش بین بهم | دستارچه کجاوه و ماه مدورش | |
| اشتر بنات نعش و دو پیکر سوار او | ماه دگر سوار شده بر دو پیکرش | |
| گیسوی حور و گوی ز نخدانش بین بهم | دستارچه کجاوه و ماه مدورش | |
| ماند کجاوه حامله‌ی خوش خرام را | اندر شکم دو بچه بمانده محصرش | |
| یا بی‌قلم دو نون مربع نگاشته | اندر میان چو تا دو نقط کرده مضمرش | |
| و آن ساربان ز برق سراب برنده چشم | وز آفتاب چهره چو میغ مکدرش | |
| چون صد هزار لام الف افتاده یک به یک | از دور دست و پای نجیبان رهبرش | |
| وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک | کوه گران که سیر بود روز محشرش |