| از سر تیغت که ماه ازوست برص دار | برتن شیر فلک جذام برآمد | |
| خوان ددان را به کاسه‌ی سر اعدا | زآتش شمشیر تو طعام برآمد | |
| بر درت از بس که جن و انس و ملک هست | جان شیاطین ز ازدحام برآمد | |
| گوئی کانبوه حافظان مناسک | گرد در مسجد الحرام برآمد | |
| از حرمت هر کبوتری که بپرید | نامه‌ی او عنبرین ختام برآمد | |
| سهم تو در زین کشید پشت زمین را | گر چه ز من بود قعده رام برآمد | |
| بحر محیط از زمین بزاد و عجب نیست | کان خوی ازین مرکب جمام برآمد | |
| زایجه‌ی طالعت مطالعه کردم | سلطنت از موضع السهام برآمد | |
| آرزوی حضرت تو دارم اگر چه | صبح من از غم به رنگ شام برآمد | |
| در ره خدمت درست عهدم لیکن | نام من از نامه‌ی سقام برآمد | |
| هست نیازم ز جان و آن دگر کس | از زر و سیم جهان حطام برآمد | |
| گوهر جان وام کردم از پی تحفه | تحفه بزرگ است از آن به وام برآمد | |
| پیش چنین تحفه کو تمیمه‌ی عقل است | واحزن از جان بوتمام برآمد | |
| گوهر سحر حلال من شکند آنک | گوهرش از نطفه‌ی حرام برآمد | |
| دزد بیان من است هر که در این عهد | بر سمت شاعریش نام برآمد | |
| نیم شبت چون صف خواص دعا گفت | هر نفسی آمینی از عوام برآمد | |
| باد جهانت به کام کز ظفر تو | کامه‌ی صد جان مستهام برآمد | |
| ملک جهان ران که بر صحیفه‌ی ایام | مدت عمرت هزار عام برآمد |