| تا که حسامت قوام ملک عجم شد | آه ز اعدای ناقوام برآمد | |
| چون نم ژاله ز خایه از تف خورشید | جان حسود از تف حسام برآمد | |
| جرم زمین تا قرار یافت ز عدلت | بس نفس شکر کز هوام برآمد | |
| دوش چنین دیده‌ام به خواب که نخلی | بر لب دریا در آن مقام برآمد | |
| نخل موصل شده ترنج و رطب داشت | سایه و شایه‌ش فراخ و تام برآمد | |
| مرغی دیدم گرفته نامه به منقار | کز بر آن نخل شادکام برآمد | |
| بود یکی منبر از رخام بر نخل | پیری بر منبر رخام برآمد | |
| نامه ز منقار مرغ بستد و برخواند | نعره‌ی تحسین ز خاص و عام برآمد | |
| من به تعجب به خود فروشده زین خواب | کز خضر آواز السلام برآمد | |
| جستم و این خواب پیش خضر بگفتم | از نفسش اصدق الکلام برآمد | |
| گفت که نخل است رکن دین که ز نصرت | شهپر عنقاش بر سهام برآمد | |
| مرغ بقا دان و نامه بخت کز این دو | کار دو ملک از یک اهتمام برآمد | |
| منبر تخت است و پیر مشتری چرخ | کز بر تختش سه چار گام برآمد | |
| ای درت آن آسمان که از افق او | کوکب بهروزی کرام برآمد | |
| از دم خلق تو در مسدس گیتی | بوی مثلث به هر مشام برآمد | |
| ملک تو کشتی است چرخ نوح کهن سال | کش ز شب و روز حام و سام برآمد | |
| عیسی عهدی که از تو قالب ملکت | چون تن عازر به یک قیام برآمد | |
| رو که ز میخ سرای پرده‌ی قدرت | فلکه‌ی این نیل گون خیام برآمد | |
| قدر محیط کفت جهان چه شناسد | کو به سراب کف لام برآمد | |
| از نفس مشک هیچ حظ و خبر نیست | مغز جعل را که با زکام برآمد |