| از حیوان شکار گاه دف آواز | تهنیت شاه را مدام برآمد | |
| شاه عجم رکن دین کز آیت عدلش | نام عجم روضة السلام برآمد | |
| ناصر اسلام سیف دین که ز حکمش | بر سر دهر حرون لگام برآمد | |
| رستم ثانی که در طبیعتش اول | دانش زال و دهای سام بر آمد | |
| صیت جلالش به شرق و غرب بپیچید | شکر نوالش ز سام و حام برآمد | |
| پهلو ایران گرفت رقعه‌ی ملکت | وز دگران بانگ شاهقام برآمد | |
| دام به دریا فکنده بود سلیمان | خازن انگشتری به دام برآمد | |
| ذات جهان پهلوانش صبح جلال است | کز افق چرخ احتشام برآمد | |
| در کنف صبح فر میر محمد | راست چو خورشید نور تام برآمد | |
| تاجوری یافت تخت و ملکت ایران | تا ز برش سیدالانام برآمد | |
| گر پدر از تخت ملک شد پسر اینک | بر زبر تخت احترام برآمد | |
| گر علم صبح آب رنگ فروشد | رایت خورشید نارفام برآمد | |
| تارک گشتاسب یافت افسر لهراسب | زال همایون به تخت سام برآمد | |
| نوبت کاوس شد چو پای منوچهر | بر سر کرسی احتشام برآمد | |
| روز به مغرب شده چو مملکت او | ماه چو بدر از حجاب شام برآمد | |
| آرزوی جان ملک عدل و همم بود | از ملک عادل همام برآمد | |
| دولت شروان کلید دولت او بود | زآن همه کارش به انتظام برآمد | |
| گر چه محمد پیمبری به عرب یافت | صبح کمالش ز حد شام برآمد | |
| دیر زی ای بحر کف که عطسه‌ی جودت | چشمه‌ی مهر است کز غمام برآمد | |
| مژده ده ای تاجور که ینصرک الله | فال تو از مصحف دوام برآمد |