به رخت چه چشم دارم که نظر دریغ داری
|
|
به رهت چه گوش دارم که خبر دریغ داری
|
نه منم که خاک راهم ز پی سگان کویت
|
|
نه تو آفتابی از من چه نظر دریغ داری
|
تو چه سرکشی که خاکم ز جفا به باد دادی
|
|
تو چه آتشی که آبم ز جگر دریغ داری
|
ندهیم تار مویی که میان جان ببندم
|
|
نه غلام عشقم از من چه کمر دریغ داری
|
دم وصل را نخواهی که رسد به سینهی من
|
|
نفس بهشتیان را ز سقر دریغ داری
|
دل کشتهی من اینجا به خیال توست زنده
|
|
چه سبب خیالت از من به سفر دریغ داری
|
به امید تو بسا شب که به روز کردم از غم
|
|
تو چرا نسیمت از من به سحر دریغ داری
|
کم من گرفتی آخر نبود کم از سلامی
|
|
به عیار نیک مردان کمی ار دریغ داری
|
سوی تو شفیع خواهم که برم برای وصلی
|
|
نبرم شفیع ترسم که مگر دریغ داری
|
چه طمع کنم کنارت که نیرزمت به بوسی
|
|
چه طلب کنم مفرح که شکر دریغ داری
|
به وفاش کوش خاقانی اگرچه درنگیرد
|
|
نه که دین و دل بدادی سر و زر دریغ داری
|