| چرا دانا نهد پیش کسی سر | که پا و سر بود پیشش برابر؟ | |
| بود معلوم کز سنگی چه خیزد | ز معبودی‌ش جز ننگی چه خیزد | |
| چو یوسف ز اول شب تا سحرگاه | به وعظ، آن غافلان را ساخت آگاه | |
| همه لب در ثنای او گشادند | سر طاعت به پای او نهادند | |
| یکایک را شهادت کرد تلقین | دهان جمله شد ز آن شهد، شیرین | |
| زلیخا جست وقت بامدادان | به یوسف راه، خرم‌طبع و شادان | |
| گروهی دید گرداگرد یوسف | پی تعلیم دین شاگرد یوسف | |
| بتان بشکسته و، بگسسته زنار | ز سبحه یافته سر رشته‌ی کار | |
| زبان گویا به توحید خداوند | میان با عقد خدمت تازه‌پیوند | |
| به یوسف گفت کای از فرق تا پای | دشوب و درام و درای! | |
| به رخ سیمای دیگر داری امروز | جمال از جای دیگر داری امروز | |
| چه کردی شب که از وی حسنت افزود؟ | در دیگر به خوبی بر تو بگشود؟ | |
| بسی زین نکته با آن غنچه‌لب گفت | ولی او هیچ ازین گفتار نشگفت | |
| دهان را از تکلم تنگ می‌داشت | دو رخ را از حیا گلرنگ می‌داشت | |
| سر از شرمندگی بالا نمی‌کرد | نگه الا به پشت پا نمی‌کرد | |
| زلیخا چون بدید آن سرکشیدن | به چشم مرحمت سویش ندیدن | |
| ز حسرت آتشی در جانش افروخت | به داغ ناامیدی سینه‌اش سوخت | |
| به ناکامی وداع جان خود کرد | رخ اندر کلبه‌ی احزان خود کرد |