| گر ز قهر ایزدت خوفست، چون دست تو باشد | جهد کن تا : بر تو شهوت را نباشد قهرمانی | |
| از رفیقان گفتن و از نیکبختان کار بستن | آنچه دانستم بگفتم با تو، آن دیگر تو دانی | |
| سوختم در آتش فکرت روان خویش عمری | تا تو میگویی که : شعرش همچو آبست از روانی | |
| کردگارا، روز عمر خویشتن بر باد دادم | گاه احسانست و وقت لطف و روز مهربانی | |
| در دو عالم نیست مقصودی مرا، جز دیدن تو | شاید ار امیدواری را به امیدی رسانی | |
| گر نکوکاران رخ چون ارغوان آرند پیشت | من نمی‌آرم بغیر از اشکهای ارغوانی | |
| شورش بسیار کردم، زانکه وقت عرض نامه | بر تو آمرزیدن بسیار می‌بردم گمانی | |
| آب دریای معاصی تا رکابم بود، دایم | چون ز بی‌آبی همی با باد کردم هم عنانی | |
| گرچه جان در پای یاران کرده‌ام، از راه صورت | کس نکرد آهنگ جانم، غیر از آن یاران جانی | |
| آتش دوزخ به آب چشم من کمتر نشیند | کز چنین آبی نیاید قوت آتش‌نشانی | |
| ناتوان افتاده‌ایم از اصل خلقت، هم تو ما را | دستگیری کن به لطف خویشتن، چون میتوانی | |
| گر برانی بندگانیم، ار بخوانی پادشاهی | حکم حکم تست و ما راضی به هر حکمی، که رانی | |
| یارب اندر حال پیری دست گیرم سوی رحمت | کز جوانی کردم این آشفتگی، آه از جوانی! | |
| ای مسافر، چون به ملک و منزل خود بازگردی | گفتهای اوحدی می‌بر ز بهر ارمغانی |