| به روی خود نظر کن، تا بلای عقل و دین بینی | گره بر مشکها زن، تا کساد مشک چین بینی | |
| سر و دل خواستی از من، اشارت کن، که در ساعت | سرم بر آستان خویش و دل بر آستین بینی | |
| مرا سر گشته و حیران و ناکس گفته‌ای، آری | تو صاحب دولتی، در حال مسکینان چنین بینی | |
| بهشتی طلعتا، آن چشمه‌ی کوثر لبت باشد | که در وی لذت شیر و شراب و انگبین بینی | |
| قیامت میکند طبعم چو میبیند ترا، آری | قیامت باشد آن ساعت که مه را بر زمین بینی | |
| جدا کن پرده از رخسار چون خورشید نورانی | که نور خرمن ماهش به معنی خوشه چین بینی | |
| دو لعل خویش را یک دم به وصف خود زبانی ده | که همچون اوحدی ملک سخن زیر نگین بینی |