| از غمزه تیر سازی و ز ابرو کمان کنی | تا من چو نام بوسه برم قصد جان کنی | |
| گر یک نظر به جان بخریم از لبت، هنوز | ترسی کزان معامله چیزی زیان کنی | |
| وقتی که نیم جرعه‌ی شادی به من دهی | صد محنتش به عشوه گری در میان کنی | |
| از دست کینه‌ی تو نیارم که دم زنم | زیرا که مهر مهر خودم بر زبان کنی | |
| کس بی‌گرو به دست تو دل چون دهد؟ که تو | خو کرده‌ای که دل ببری، رخ نهان کنی | |
| هجر تو پیر کرد مرا وین طریق تست | کز هجر خویش پیرو ز وصلم جوان کنی | |
| بر روی من ز عشق نشان میکنی و من | ترسم سرم به راه دهی، چون نشان کنی | |
| گر زر طلب کنی ندهی ساعتی امان | ور وعده‌ای دهی، همه عمر اندران کنی | |
| چون گویمت که: کام روا کن مرا ز لب | هجرم به سر فرستی و اشکم روان کنی | |
| دل دی شکایتی ز تو میکرد پیش من | پنداشت هر چه من بتو گویم تو آن کنی | |
| کشتی مرا به جور چو گفتم که: عاشقم | این روز آن نبود که بارم گران کنی | |
| خواری کنی و رخ بنمایی بمن، ولی | روزی چنین نمایی و سالی چنان کنی | |
| یکشب گر از فراق تو فریادخوان شوم | ماهی ستیزه با من فریادخوان کنی | |
| صد سال اگر به منع تو کوشیم سود نیست | زیرا که چون دو روز بر آید همان کنی | |
| در کام اوحدی نکند کار بوسه‌ای | گر هر دمش دو من شکر اندر دهان کنی |