| مرا رهبان دیر امشب فرستادست پیغامی | که چون زنار دربستی ز دستم نوش کن جامی | |
| دلت چون بت‌پرست آمد به شهر ما گذر، کان جا | چلیپاییست در هر توی و ناقوسی بهر بامی | |
| ز سر باد مسلمانی دماغت را چو بیرون شد | ترا بر آتش گبران بباید سوخت ایامی | |
| چو بر رخسار از آن آتش کشیدی داغ ما زان پس | که یارد بردنت جایی؟ که داند کردنت نامی؟ | |
| چو گفتم: چون توان رفتن درون پرده‌ی وصلش؟ | بگفت: آن دم که در رفتن ز خود بیرون نهی گامی | |
| ندیدم مرغ جانت را درین ره دام غیر از تو | به پران مرغ جانت را به تدریج از چنین دامی | |
| به سودای رخ آن بت نخفتم دوش و در خوابم | خیالش گفت: عاشق بین که خوابش هست و ارامی | |
| مرا گویی: کزان دلبر بگو تا: چیست کام تو؟ | ازو، گر راست می‌پرسی، ندارم غیر او کامی | |
| به فکر او چنان پیوست جان من ، که ذکر او | نه اندامم همی گوید، که هر مویی ز اندامی | |
| مکن پیشم حدیث وصل آن دلدار آتش رخ | که در دوزخ تواند پخت همچون اوحدی خامی |