| گل بین، گرفته گلشن ازو آب و رونقی | بستان نگر،ز گل شده همچون خورنقی | |
| وز کارگاه صنع به بستان کشیده‌اند | هر جا که بود زرد و بنفشی و ازرقی | |
| گلبن چو قلعه‌ایست پر از تیغ و از سپر | پیرامنش ز آب روان بسته خندقی | |
| آن ناشکفته غنچه‌ی نسرین و شاخ او | گویی مگر ز دانه‌ی للست جوسقی؟ | |
| آراسته بساط چمن را بهشت وار | از هر طرف بسندس و خضر و ستبرقی | |
| کردند بهر بزم چمن ساقیان ابر | در جامهای لاله ز هر گوشه راوقی | |
| بر روی گل طراوت شبنم نگاه کن | همچون به زر سرخ بر اندوده زیبقی | |
| بلبل زبان گشاده و بنهاده پیش او | گردن ببندگی چو کبوتر مطوقی | |
| منصوروار در همه باغی شکوفه را | بر دارها کشیده صبا بی‌اناالحقی | |
| گل شاه‌وار بر سر تخت زمردین | سوسن ز پیش شاه در آورده بیرقی | |
| شاخ درخت سر به هوا برده چون علم | زلف شکوفه بر علمش بسته سنجقی | |
| بر جویبار شکل شقایق ز روشنی | همچون بر آب نقره ز بیجاده زورقی | |
| برگ گل از درخت چو غازی به سعی باد | هر دم به گونه‌ای زند از نو معلقی | |
| ترکان شهسوار برون می‌نهند رخ | ما را که اسب نیست برانیم بیدقی | |
| هر جا که عاقلیست درین فصل مست شد | هشیار تا به چند نشینی چو احمقی؟ | |
| خالی نشد ز جام می این هفته دست ما | تا دست می‌رسید به درد مروقی | |
| کامی بران، که عمر سواریست تیزرو | در زیر ران او چو شب و روز ابلقی | |
| حلق کدو بگیر و به غلغل در آورش | دشمن بهل، که میزند از دور بقبقی | |
| بی‌سرو قامتی منشین بر کنار گل | از من تو راست گوش کن این حال مطلقی | |
| فصل چنین و یار موافق غنیمتست | وین گوی از میان نبرد جز موفقی | |
| دقیست این که بافتم از تار و پود شعر | کو مدعی؟ که مینهد انگشت بر دقی | |
| بالله! که در تنور کلام از خمیر فضل | نانی چنین نپخت ز معنی فرزدقی | |
| گیرم که اوحدی طمع از سیم و زر برید | ای کاهلان، چه لاف زند کم ز صدقی؟ |