| کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده | بوسه‌ای، ار آشکار نیست، نهانم بده | |
| خانه جدا میکنی،طاقت اینم ببخش | بوسه بها میکنی، مکنت آنم بده | |
| چون نتواند کسی چاره‌ی بهبود من | من به جز از خویشتن هیچ ندانم، بده | |
| دل به تمنای تو بر در امید زد | یا چو سگم جای ساز،یا بسگانم بده | |
| دانش و دین مرا میکنی ارزان بها | این همه ارزان ترا،وصل گرانم بده | |
| باغ ترا باغبان بودم و آفت رسید | دخل زیان کرده‌ام، خرج زیانم بده | |
| در پی جان منی، اینهمه تعجیل چیست؟ | بنده‌ی بد نیستم، خواجه، امانم بده | |
| چون ز در قرب تو گشت شبانی عزیز | یوسف گرگم مساز، قرب شبانم بده | |
| از سر گردن کشی دوش ز دم بر فلک | دوش چه می‌داده‌ای؟ باز همانم بده | |
| آن دل و جانی که بود، هر دو چو دادم به تو | ای دو جهان زان تو، هر دو جهانم بده | |
| گر چه برفتم بسی، از تو نشان کس نداد | من به تو ره چون برم؟ هم تو نشانم بده | |
| اوحدی ار شد زبون وقت ثنای تو، من | مرد زبون نیستم، مزد زبانم بده |