حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو

حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو عشق زندان و حصارش که شدم پیر درو
خم ابروت کمانیست، که دایم باشد هم کمان مهره و هم ناوک و هم تیر درو
حلقه‌ی زلف تو دامیست گره گیر، که هست حلق و پای دل من بسته به زنجیر درو
جنتست آن رخ خوب و ز دهان و لب تو می‌رود جوی شراب و عسل و شیر درو
خود که جوید ز کمند سر زلف تو خلاص؟ که به اخلاص رود گردن نحجیر درو
بسم این کار پریشان، که نمی‌بینم جز جگر ریش و دل سوخته توفیر درو
گر من از عشق تو آشفته شوم نیست عجب کاوحدی شیفته شد با همه تدبیر درو