| به چشم سر هدف سازم دل خود را به جان تو | اگر بر نام من تیری بیندازد کمان تو | |
| دل من بوسه‌ای زان لب تمنی می‌کند، لیکن | نمی‌گویم سخن بی‌زر، که می‌دانم زبان تو | |
| چو دست خود نخواهی کردن اندر گردنم روزی | شبی بگذار تا باشد دو دستم در میان تو | |
| مرا گفتی: میان در بند اگر خواهی کنار من | میان بستم، که دربندم به دست خود میان تو | |
| چو از حکم حدیث تو نمی‌دانم گذشتن من | شگفتم زان حدیث آید که بگذشت از زبان تو | |
| چه باشد گر به نام من فرو خواند لبت حرفی؟ | ز چندان آیت خوبی که منزل شد بشان تو | |
| بهر جانب ز شوقت چون سگ گم گشته می‌گردم | به بوی آنکه در یابم غبار کاروان تو | |
| خنک یاری که هستی تو به خلوت هم نشین او! | که من باری نمی‌یابم نشانی از نشان تو | |
| به دستان اوحدی را کرد چشمت پیر می‌بینم | سرش را من، که خواهد رفت در پای جوان تو |