ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو

ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو بس می‌خروشد آن سخن دل‌خراش تو
زرقی همی فروشی و شهری همی خری دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو
گویی که: دین پرستم و دنیا پرست نه وانگه ز بیست خواجه فزون‌تر معاش تو
بر روی راه این دو سه حیوان، به راستی کمتر ز دام نیست دم دانه‌پاش تو
گه راز خود ز خلق بپوشیده‌ای، ولی روی زمین پرست ز تشویق فاش تو
فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟ کامروز قرض‌دار شد از بهر آش تو
با اوحدی مباف کرامات خود، که هیچ کاری نمی‌رود ز بباش و مباش تو