| تا برگذشت پیشم باز آن پری خرامان | نقش مرا فرو شست از لوح نیک نامان | |
| ای همرهان، به منزل گر بازگشت باشد | با قوم ما بگویید احوال دل به دامان | |
| زین پیش جمع بودم و اکنون نمی‌گذارد | دستم به کار دانش، پایم بزیر دامان | |
| خواری کند پیاپی و آنگاه بر چه دلها؟ | یاری کند دمادم و آنگاه با کدامان؟ | |
| در آتشم بسوزد هر ساعتی ولیکن | بی‌حاصلست گفتن اسرار خود به خامان | |
| ذوق تمام دارد گفتار من ولیکن | نیکو نمی‌نشیند در طبع ناتمامان | |
| روزی رقیب خود را گر بر گذر بینی | چندین لگد مزن، گو، در کار پست نامان | |
| ای اوحدی، چه جویی از عشق نام نیکو؟ | کز عشق هیچ کس را کاری نشد به سامان | |
| از جور او شکایت چندین مکن، که این جا | بسیار جور بینی از خواجه بر غلامان |