| دلا،خوش کرده ای منزل به کوی وصل دلداران | دگر با یادم آوردی قدیمی صحبت یاران | |
| ز خاکت بوی عهد یار می‌یابد دماغ من | زهی!بوی وفاداری، زهی!خاک وفاداران | |
| خوشا آن فرصت و آن عیش و آن ایام و آن دولت | که با مطلوب خود بودم علی رغم طلب‌گاران | |
| بمان ،ای ساربان،ما را به درد خویش و خوش بگذر | که بار افتاده همراهی نداند با سبک باران | |
| خود ، ای محمل‌نشین، امشب ترا چون خواب می‌آید | که از دوش شتر بگذشت آب چشم بیداران | |
| ز آه سرد و آب چشم خود دایم به فریادم | که اندر راه سودای تو این بادست و آن باران | |
| نسیم صبح، اگر پیش طبیب من گذریابی | بگو: آخر گذاری کن، که بدحالند بیماران | |
| اگر یاران مجلس را نصیحت سخت می‌آید | من از مستی نمیدانم، چه میگویند هشیاران؟ | |
| چنان با آتش عشقت دلم آمیزشی دارد | که آتش در نیامیزد چنان با عود عطاران | |
| حدیثم را، که می‌سود ز شیرینی دل مردم | بخوان، ای عاشق و درده صلای انگبین خواران | |
| مجوی، ای اوحدی، بی‌غم وصال او، که پیش از ما | درین سودا به کوی او فرو رفتند بسیاران |