| به پیشگاه قبول ار چه کم دهد راهم | هنوز دولت آن آستانه می‌خواهم | |
| گرم کند ز جفا همچو ریسمان باریک | از آنچه هست سر سوزنی نمی‌کاهم | |
| دلم ز مهر رخش نیم ذره کم نکند | اگر ز طیره کند همچو سایه در چاهم | |
| اگر به آب وصالش طمع کند غیری | من آن طمع نپسندم، که خاک درگاهم | |
| بر آه سینه‌ی من دشمنان ببخشیدند | به گوش دوست، همانا، نمی‌رسد آهم | |
| گر او به کار من خسته التفات کند | چه التفات نماید به دولت و جاهم؟ | |
| به طوع حلقه‌ی مهرش کشیده‌ام در گوش | حسود بین که: جدا می‌کند به اکراهم | |
| اگر تو عزم سفر داری، اوحدی، امروز | مرا بهل، که گرفتار مهر آن ماهم |