| ای نرگست به شوخی صدبار خورده خونم | بر من ترحمی کن،بنگر: که بی‌تو چونم؟ | |
| غافل شدی ز حالم، با آنکه دور بینی | عاجز شدم ز دستت، با آنکه ذوفنونم | |
| تریاک زهر خوبان سیمست و من ندارم | درمان درد عاشق صبرست و من زبونم | |
| هر کس گرفت با خویش از ظاهرم قیاسی | بگذار تا ندانند احوال اندرونم | |
| گر خون خود بریزم صدبار در غم تو | دانم که: بار دیگر رخصت دهی به خونم | |
| دل خواستی تو از من، تشریف ده زمانی | گر جان دریغ بینی، از عاشقان دونم | |
| از بس فسون که کردم افسانه شد دل من | خود در تو نیست گیرا افسانه و فسونم | |
| میم دهان خود را از من نهان چه کردی؟ | باری، نگاه می‌کن در قامت چو نونم | |
| گر اوحدی سکونی دارد، صبور باشد | من چون کنم صبوری آخر؟ که بی‌سکونم |