| نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم | طویله‌ی گهر اندر کنار خویش کنم | |
| مرا ز خاک درش شرمسار باید بود | اگر نظر به تن خاکسار خویش کنم | |
| حساب من چه کند یار؟ آن چنان بهتر | که او شمار خود و من شمار خویش کنم | |
| رقیب اگر چه بر آن در ملازمست ولی | سگ استخوان خورد و من شکار خویش کنم | |
| چو نیست جای ملامت، بهل، که مدعیان | فغان کنند و من آهسته کار خویش کنم | |
| گرم نهی چو کله تیغ تیز بر تارک | گمان مبر تو که: من ترک یار خویش کنم | |
| مرا ز دوست خویش اعتماد آنم نیست | که پنجه با سر و دست نگار خویش کنم | |
| چو اوحدی سخن از لعل آن صنم راند | هزار دامن گوهر نثار خویش کنم |