| سخن بگوی چو من در سخن نمی‌باشم | که در حضور تو با خویشتن نمی‌باشم | |
| چو بوی پیرهنت بشنوم ز خود بروم | چنان که گویی در پیرهن نمی‌باشم | |
| به وقت دیدنت ار در دعا کنم تقصیر | ز من مگیر، که آن لحظه من نمی‌باشم | |
| مرا اگر چه بسی عیب هست، شکر کنم | که در وفا چو تو پیمان‌شکن نمی‌باشم | |
| دلم به شکل دهان تو زان سبب تنگست | که هیچ بی‌سخن آن دهن نمی‌باشم | |
| من از برای تو گشتم مقیم، تا دانی | که بر گزاف درین انجمن نمی‌باشم | |
| به روز مردنم ار با جنازه خواهی بود | در انتظار حنوط و کفن نمی‌باشم | |
| برای مصلحت ار گفتم: از تو سیر شدم | از آن مرنج، که بر یک سخن نمی‌باشم | |
| اگر تو قصد تن و جان اوحدی داری | بیا، که زنده بدین جان و تن نمی‌باشم |