منازل سفرت پیش دیده می‌آرم

منازل سفرت پیش دیده می‌آرم اگر چه هیچ به منزل نمی‌رسد بارم
گیاه مهر بروید ز خاک منزل تو که من ز دیده برو آب مهر می‌بارم
از آن به روز وداعت نهان شدم ز نظر کز آب چشم روان فاش میشد اسرارم
مجال آمدن و پای راه رفتن نیست که رخت خویش بر آن خاک آستان دارم
به روز گویمت: امشب به خواب خواهم دید چو شب شود همه شب تا به روز بیدارم
گرم به روز قرارست یا به شب بی‌تو ز روز وصل و شب صحبت تو بیزارم
به جای آنم، اگر بر دلم ببخشایند که دل بدادم و از درد بیدلی زارم
مرا به خوان وز درد فراق هیچ مپرس که آب دیده نیابت کند ز گفتارم
ببر ز من طمع طوع و بندگی، که هنوز بدان کمند که افگنده‌ای گرفتارم
بتاب دوزخ هجران تمام خواهم سوخت اگر سبک نبدی در بهشت دیدارم
تویی ز مردم چشمم عزیزتر، گر چه من از برای تو در چشم مردمان خوارم
دل از رکاب تو خالی نمی‌شود باری اگر چه نیست بر آن در چو اوحدی بارم