| به یک نظر چو ببردی دل زبون ز برم | چرا به دیده‌ی رحمت نمی‌کنی نظرم؟ | |
| به تن ز پیش تو دورم، ولی دلم بر تست | نگاه دار دلم را، که سوختی جگرم | |
| روا مدار که: با دشمنان من شب و روز | تو جام بر لب و من بی‌لب تو جامه درم | |
| بدان صفت زده‌ای خیمه بر دلم شب و روز | که سال و ماه تو گویی به خیمه‌ی تو درم | |
| ز هر چه خلق بگویند و هر سخن که رود | به جز حدیث تو چیزی نمی‌کند اثرم | |
| به ترک آینه گفتم چو عاشق تو شدم | ز بیم آنکه مبادا به خویشتن نگرم | |
| شنیده‌ام که: ترا با شکستگان کاریست | بدان نشاط و هوس دم بدم شکسته‌ترم | |
| خیال بود که: وقتی به رغم بدگویان | شب فراق به پرسش در آمدی ز درم | |
| کنون ز نیمه ره او نیز باز می‌گردد | که راه سیل گرفتست از آب چشم ترم | |
| چه جور ازین بتر آخر؟ که از برای یکی | به پیش تیر جفای هزار کس سپرم | |
| دلت ببخشد و بر حال من نبخشی تو | ز آه اوحدی ار بشنوی شبی خبرم |