| معراج ما به روح و روان بود صبح دم | دیدار ما به دیده‌ی جان بود صبح دم | |
| آن دلفروز پرده برانداخت همچو روز | از چشم غیر اگرچه نهان بود صبح دم | |
| چون فکرتم ز انفس و آفاق در گذشت | پرواز من برون ز جهان بود صبح‌دم | |
| با جبرئیل عقل روانم، که شاد باد، | از رفرف دماغ روان بود صبح دم | |
| جایی رسید فکرم و بگذشت، کندرو | روح‌القدس کشیده عنان بود صبح دم | |
| طاوس جانم از هوس منتهای وصل | بر شاخ سدره جلوه کنان بود صبح دم | |
| دریافتم ز قرب مکانی و منزلی | کان جانه منزل و نه مکان بود صبح دم | |
| اندیشها که وهم هراسنده کرده بود | با شوق گفتنم نه چنان بود صبح‌دم | |
| و آن سودها که نفس هوس پیشه جمع داشت | در کوی عشق جمله زیان بود صبح دم | |
| او خود ثنای خود به خودی گفت: کاوحدی | از وصف حال کند زبان بود صبح‌دم |